لبه جنگ یک درام تاریخی جذاب در نتفلیکس است

نتفلیکس فیلم جدیدی را منتشر کرد مونیخ: لبه جنگ، توسط کارگردان آلمانی کریستین شوچو با بازی جورج مک کی، جرمی آیرونز و جانیس نیوونر. مونیخ: لبه جنگ فیلمی است که در سال 1938 و در آستانه جنگ جهانی دوم اتفاق می‌افتد که هنوز هم طنین انداز است.

بر اساس رمان تاریخی مونیخنوشته شده توسط نویسنده بریتانیایی رابرت هریس، مونیخ: لبه جنگ توسط بن پاور برای صفحه نمایش اقتباس شده است. داستان دو شخصیت خیالی هیو لگات، یک کارمند دولتی بریتانیایی، و پل فون هارتمن، یک دیپلمات آلمانی است. هیو و پل همدیگر را از روزهای دانشگاه که هر دو در آکسفورد تحصیل می کردند، می شناسند. اکنون، در سال 1938، هیو و پل، هر دو با هیئت های ملی مربوطه خود به مونیخ سفر می کنند، زیرا نویل چمبرلین، نخست وزیر بریتانیا، در حال ملاقات با آدولف هیتلر برای یک کنفرانس اضطراری است. هیتلر برای حمله به چکسلواکی آماده می شود. چمبرلین و دولت بریتانیا ناامیدانه به دنبال راه حلی مسالمت آمیز هستند. دو دوست قدیمی، هیو و پل، خود را در مرکز این مذاکرات تاریخی می یابند.

مونیخ: لبه جنگ یک داستان تاریخی پرتنش است فیلم موفق می شود تعلیق خاصی را حفظ کند حتی اگر می دانیم که چگونه به پایان می رسد. از ابتدا می دانیم که هرگونه تلاشی برای جلوگیری از شروع جنگ جهانی دوم محکوم به فناست. این فیلم و رمانی که بر اساس آن ساخته شده است، نگرش متفاوتی به اقدامات چمبرلین و توافق مونیخ ارائه می دهد.

داستان فیلم بر اساس وقایع تاریخی واقعی است. در 29 سپتامبر 1938، رهبران آلمان، ایتالیا، فرانسه و بریتانیا قرارداد مونیخ را امضا کردند. هیتلر تهدید به جنگ کرده بود مگر اینکه سودتنلند - منطقه ای از چکسلواکی که با آلمان هم مرز بود و اکثریت قومی آلمانی را در خود داشت - به آلمان تحویل داده شود. چکسلواکی به معاهده مونیخ دعوت نشد، جایی که فرانسه و بریتانیا با الحاق سرزمین سودت در ازای تعهد هیتلر و آلمان نازی برای صلح موافقت کردند.

در بازگشت از قرارداد مونیخ در 30 سپتامبر 1938، نخست وزیر بریتانیا نویل چمبرلین به عنوان یک قهرمان مورد استقبال قرار گرفت. با نگاهی به گذشته، چمبرلین اغلب به دلیل اعلام «صلح در زمان ما» پس از امضای توافقنامه، به عنوان یک احمق معرفی شده است. این چند کلمه شوم که اکنون در آستانه جنگ جهانی دوم بیان شده و چمبرلین را بیشتر به خاطر آنها به یاد می آورند، هرگز در فیلم بیان نمی شوند. مونیخ: لبه جنگ در عوض توضیحی ارائه می دهد که چرا چمبرلین چنین کلماتی را گفت، در تلاش برای بازسازی (به سهم من کاملاً متقاعدکننده) تصویر خود در تاریخ. هریس می‌خواست این دیدگاه منفی نخست‌وزیر بریتانیا را تغییر دهد و نشان دهد که آنچه در مونیخ به دست آورد «یک تلاش شجاعانه» بود.

فیلم این کار را از طریق ظاهر دو شخصیت خیالی، هیو (با بازی جورج مک کی) و پل (با بازی جانیس نیوونر) انجام می دهد. فیلم از طریق همین دو شخصیت است که شدت آن لحظه قبل از جنگ را نشان می دهد. پل که هیو را از روزهای آکسفورد می‌شناسد، فرصتی می‌بیند تا مستقیماً چمبرلین (با بازی جرمی آیرونز) را از نیات واقعی هیتلر آگاه کند.

این دو دوست قدیمی به دلایل سیاسی از هم جدا شده بودند. هیو هنگام دیدار از پل در آلمان متوجه شد که دوستش با گفتمان ملی گرایانه هیتلر موافق است و هیتلر را رهبری می بیند که "عظمت ملت خود را به آنها یادآوری می کند." سال‌ها بعد، وقتی پل دوباره با دوست انگلیسی‌اش در مونیخ ملاقات می‌کند، به وضوح دیگر همان فکر را نمی‌کند. او شروعی را دیده است که چنین ناسیونالیسمی واقعاً به چه چیزی منجر می شود.

کلمات زیادی بین این دو شخصیت رد و بدل می شود که آنها در مورد افزایش ناسیونالیسم آلمان و تهدید جنگ که با امروز همخوانی دارد صحبت می کنند. گفتمان ملی گرایی هرگز بی اهمیت و بی ضرر نیست. این پیش‌گویی از چیزی بسیار بدتر است. این وعده های توخالی است که دستور کار بسیار تاریک تری را پنهان می کند. داستان نشان می دهد که این همان چیزی است که شخصیت پل به آن پی برده است و همانطور که دوستش هیو به او می گوید او نمی تواند منتظر بماند و فقط امیدوار باشد. پل پاسخ می دهد: "امید منتظر است تا شخص دیگری این کار را انجام دهد."

و به نوعی، داستان حاکی از آن است که شاید بزرگترین تقصیر چمبرلین این بود که امیدوار بود توافقنامه امضا شده صلح را حفظ کند و او مجبور نباشد اعلان جنگ کند. اما امیدواری به شما زمان برای آماده شدن نیز می دهد.

مونیخ: لبه جنگ اقتباسی زیبا از داستان های تاریخی رابرت هریس با بازی های قوی است. این فیلم در 14 ژانویه اکران کوتاهی در سینماهای ایالات متحده داشت، قبل از اکران در پلتفرم استریمینگ در 21 ژانویه. این فیلم در 7 فیلم برتر نتفلیکس در ایالات متحده رتبه 10 را دارد و یک روز پس از آن در 6 نمایش برتر در بریتانیا رتبه 10 را دارد. انتشار آن