نویسنده "دنیای بین" و "فهرست بوسنی" کنان تربینچویچ

کنان تربینچویچ یازده ساله شادی بود که عاشق هنرهای رزمی بود. سپس، در سال 1992، مربی کاراته او پسر و خانواده اش را با یک AK-47 تهدید کرد و فریاد زد: "یک ساعت فرصت دارید که بروید یا کشته شوید!" تنها جرم آنها؟ آنها مسلمانانی بودند که در یوگسلاوی سابق زندگی می کردند. پدر و برادر تربینچویچ به اردوگاه های کار اجباری فرستاده شدند. معلم مورد علاقه پسر که یک صرب مسیحی بود، تفنگ را به سمت سر او گرفت. افرادی که می شناختند و دوستشان داشتند در جریان نسل کشی کشته شدند.

خانواده تربینچویچ موفق به فرار شدند و در نهایت به عنوان پناهنده در ایالات متحده مستقر شدند. او داستان دلخراش زنده ماندن از مبارزات پاکسازی قومی علیه مسلمانان در طول جنگ بالکان را در خاطرات قدرتمندی به اشتراک می گذارد. لیست بوسنی (Penguin 2014). آخرین کتاب او، جهان در بین (Houghton Mifflin Harcourt 2021)، تبعید خانواده به ایالات متحده در زمانی که او 12 ساله بود را روایت می کند.

تربینچویچ در این مصاحبه از سفر خود به سمت نویسنده شدن صحبت می کند، توصیه های خود را برای کودکان پناهنده امروزی به اشتراک می گذارد و توضیح می دهد که چگونه با رویارویی با گذشته خود، آینده خود را کشف کرده است.

واکنش شما به جنگ اوکراین، که سازمان ملل آن را سریع ترین بحران پناهجویان از زمان جنگ جهانی دوم می نامد، چیست؟

من خیلی عصبانی هستم، به خصوص که صرب هایی که علیه ما نسل کشی کردند، طرف روس ها هستند. خاطرات وحشتناکی از آوارگی من را زنده می کند. خیالم راحت است که بسیاری از کشورها مخالف تهاجم روسیه به یک کشور مستقل هستند. اما ای کاش به ما اجازه می دادند که از خود دفاع کنیم و حتی یک درصد از کمکی که اوکراینی ها دریافت کرده اند، داشته باشیم. من می ترسم که جهان بیشتر از مسیحیان از مسلمانان محافظت می کند.

در بین انتشار لیست بوسنی و جهان در بین، با یک زن بوسنیایی ازدواج کردی چه جوری آشنا شدید؟

پس از La بوسنی فهرست منتشر شد، میرلا کتاب را در سارایوو - جایی که اهلش است - خواند و پیامی در فیس بوک برای من فرستاد و از من برای گفتن داستان مردم ما تشکر کرد. از نمایه او دیدم که او بسیار زیبا بود، تقریباً هم سن و سال من و مذهب من و خوشبختانه هیچ اشاره ای به شوهرش نشد. داشتن یک رابطه از راه دور در فاصله 4,400 مایلی خیلی گران، پیچیده و دیوانه کننده به نظر می رسید، اما نمی توانستم او را از ذهنم دور کنم. پس از برقراری ارتباط، بالاخره تصمیم گرفتیم در مونیخ همدیگر را ببینیم. دو ماه بعد، در سال 2017، یک حلقه خریدم و برای خواستگاری به پایتخت کشور سابقم پرواز کردم. ما در سال 2019 در نیویورک، جایی که اکنون زندگی می کنیم، ازدواج کردیم و به تازگی صاحب یک پسر شدیم. با روبرو شدن با گذشته ام، آینده ام را پیدا کردم.

در طول جنگ بالکان، معلم شما اسلحه ای را روی سر شما نگه داشته است. بهترین دوستان دوران کودکی شما را طرد کردند. پدر و برادر شما به دلیل مسلمان بودن خانواده شما در اردوگاه های کار اجباری زندانی شدند. آن خاطرات چه تاثیری روی شما گذاشت؟

آره. اگرچه پدر و مادرم زنده ماندند، اما این ضربه مطمئناً عمر آنها را کوتاه کرد. هر دوی آنها به دلیل بیماری هایی که من معتقدم ناشی از جنگ بود، در گذشتند. هنوز هم بر دیدگاه من نسبت به جهان تأثیر می گذارد. حتی در 40 سالگی، احساس می کنم به دنبال خانه گمشده ام، عدالت و پایانی متفاوت هستم. من کابوس نمی بینم و کاملاً فعال هستم. با این حال شنیدن یک اونس بی عدالتی می تواند خون من را در یک میلی ثانیه بجوشد. این همان PTSD است که دوباره ظاهر می شود.

شما یک فیزیوتراپیست تمام وقت هستید که کار او توسط منتشر شده است نیویورک تایمز و وال استریت ژورنال و دو انتشارات برتر، برنده جوایز، و نقدهای ستاره دار. چگونه نویسنده شدید؟

در سپتامبر 2011 پس از اولین سفرم به بوسنی، با نویسنده همکارم، سوزان شاپیرو، روزنامه نگار و معلم نویسندگی که بیمار فیزیوتراپی من در روستای گرینویچ بود، ملاقات کردم. او که از تمریناتی که برای رفع دو رباط پاره شده در قسمت پایین ستون فقراتش انجام دادم خسته شده بود، مدام کاغذها را درجه بندی می کرد. پرسیدم که آیا موضوع این است که "در تعطیلات تابستانی چه کار کردم؟" او گفت اولین وظیفه ای که به دانش آموزانش داد نوشتن سه صفحه درباره تحقیرآمیزترین راز آنها بود. خندیدم و گفتم: شما آمریکایی ها. لعنتی چرا کسی باید این کار را بکند؟ او گفت: "شفا است."

گفتم: هیچکس به داستان من اهمیت نمی دهد. او گفت که ویراستاران او واقعاً دوست داشتند از صداهای به حاشیه رانده شده بشنوند. در جلسه بعدی او، صفحاتی را به او نشان دادم که چگونه در سفرم به بوسنی، با همسایه پیری برخورد کردم که وسایل مادرم را دزدیده بود و به او گفتم "هیچ کس فراموش نکرده است". La حسابداری در سال 2007 منتشر شد جدید نیویورک بار مجله. در سمینارهای بعدی کتاب او، با نماینده ای آشنا شدم که کتاب را به یک ویراستار برجسته در پنگوئن فروخت. اما از آنجایی که تمام وقت کار می‌کردم و انگلیسی زبان اول من نبود، به سوزان گفتم که نمی‌توانم کتاب را بدون او انجام دهم. او گفت، "باشه، تو کمر من را درست کن، من صفحاتت را درست می کنم" و ما روی آن تکان دادیم.

چرا تصمیم گرفتید کتاب دوم خود را به عنوان یک رمان زندگی نامه ای با هدف بازار متوسطه بچه های 8 تا 12 ساله بنویسید؟

در سال 2016، در دوران ممنوعیت پناهجویان مسلمان توسط ترامپ، قطعات احساسی برای آن نوشتم نیوزدی و آقا درباره آمدن خودم به تجربه آمریکا، جایی که شورای کلیساها و کنیسه های وست پورت با هم متحد شدند تا خانواده من را نجات دهند. موضوع اصلی این بود که چگونه باید با همه پناهندگان رفتار کرد. سوزان آن را در رسانه‌های اجتماعی منتشر کرد که در آن یکی از دانش‌آموزان سابق او - که اکنون ویراستار کتاب کودکان بود - فکر می‌کرد این یک داستان روشن برای بچه‌ها خواهد بود. اما ویراستار پنگوئن ما نمی‌خواست با مخاطبی که مطالعه می‌کرد تداخل پیدا کند لیست بوسنی در برنامه های درسی دبیرستان و دانشگاه. از آنجایی که 12 ساله بودم که به اینجا آمدم، تصمیم گرفتیم آن را برای نسل جوان داستانی متوسطه بسازیم. خوشبختانه این رمان علاقه بیشتری به آن ایجاد کرده است لیست بوسنی که انتشارات بلک استون به عنوان یک کتاب صوتی در ماه می منتشر می کند.

چه توصیه ای به بچه های پناهنده در سنی که خانواده تان از جنگ فرار کردند، می کنید؟

من می‌توانم بگویم می‌توان زبان جدیدی را یاد گرفت و دوستان جدیدی پیدا کرد و در عین حال با میراث خود و زبان اصلی خود همگام بود. من خوش شانس هستم که اکنون با دو کشور دو زبانه هستم. در بسیاری از موارد والدین وطن خود را ترک می کنند تا آینده بهتری برای فرزندان خود رقم بزنند. بنابراین خوب بودن در مدرسه بهترین هدیه ای است که می توانید به خانواده خود بدهید. اختصاص دادم بوسنی فهرست به مادرم آدیسا و جهان In میان به پدرم ککا یادبود داستان ما راهی برای زنده نگه داشتن پدر و مادرم بود. آنها به من می گفتند، "ما در کشور جدیدمان هیچ کس نخواهیم بود تا تو و برادرت بتوانی روزی کسی باشیم."