روسیه ضعیف شده به چه معناست؟

بهترین دولتمردان آنچه را که افراد کمتر دنیوی و کم تجربه اغلب نادیده می گیرند درک می کنند: جنگ ها عمدتاً تلاش های سیاسی و اقتصادی هستند و شامل استفاده از زور وحشیانه برای دستیابی به اهداف سیاسی و/یا اقتصادی می شوند. بهترین دولتمردان همچنین می‌دانند که به دست آوردن صلحی که پس از منازعه به وجود می‌آید به همان اندازه مهم است که پیروز شدن در مبارزات نظامی.

تعداد کمی از جنگ‌ها مانند جنگ جهانی دوم به پایان می‌رسند، با فاتحان آنقدر مغلوب و مغلوب‌ها آنقدر نابود و تحقیر شده‌اند که فاتحان می‌توانند سرزمین‌های مغلوب را پس از پایان خصومت‌ها اشغال کنند و به معنای واقعی کلمه می‌توانند جوامع خود را به شکل فاتحان بازسازی کنند. پایان بیشتر جنگ‌ها موضوعی به مراتب آشفته‌تر است، با هیچ یک از طرفین که از نظر نظامی کاملاً پیروز نشده‌اند و نوعی صلح از طریق مذاکره با آنتاگونیست‌های سابق توافق شده است که پس از آن باید توسط بازماندگان به نتیجه برسد. در واقع، کمتر کشوری در جنگی به اندازه شکست ملت فرانسه در جنگ جهانی اول شکست خورده است، با این حال به مردم آن گفته شد که آنها پیروز بودند. پیامدهای این دوگانگی در سال 1940 آشکار شد، زمانی که ارتش فرانسه، بزرگترین و مجهزترین ارتش جهان در آن زمان، تنها در عرض شش هفته به دست آدولف هیتلر سقوط کرد.

با اجتناب از چیزی واقعاً فاجعه‌بار، مانند توسل به سلاح‌های هسته‌ای تاکتیکی یا جنگ شیمیایی، احتمال اینکه در چند ماه آینده در جنگ روسیه علیه اوکراین با چنین وضعیت آشفته و بی‌نتیجه‌ای مواجه شویم، به طور فزاینده‌ای افزایش یافته است. واضح است که ولادیمیر پوتین، رئیس‌جمهور روسیه، زمانی که «عملیات نظامی ویژه» خود را در فوریه آغاز کرد، به شدت اشتباه محاسباتی کرد. در عرض تنها شش ماه، هم او و هم ملت روسیه به طور قابل توجهی از نظر نظامی و همچنین از نظر سیاسی/اقتصادی کاهش یافته اند. ارتش روسیه که زمانی هولناک بود و به سرعت کریمه و بخش‌هایی از شرق اوکراین و گرجستان را با تلاش اندک به تصرف خود درآورد، در برابر مقاومت غیرمنتظره شدید اوکراین، دست و پا چلفتی و کاملاً بی‌کفایت به نظر می‌رسد. بدون شک موفقیت های اوکراین با حمایت ایالات متحده و دیگر ناتو، از جمله دریافت تسلیحات پیشرفته، اطلاعاتی، و سایر حمایت های لجستیکی، کمک های بشردوستانه و هنگفت های مشابه برای کمک به مردم اوکراین، کمک شده است. با این حال، صرف نظر از این که آیا اوکراین بدون چنین کمکی به جایی می‌رسید که اکنون است، این واقعیت باقی می‌ماند که کمپین روسیه در جایی که روسیه امیدوار بود و وعده داده بود در زمان شروع جنگ باشد، نیست.

در واقع، تا همین دو ماه پیش، می‌توانست پوتین را در حال پیشرفت تصور کنیم، زیرا کنترل یک پل زمینی مجازی از روسیه به کریمه و کنترل پربارترین منطقه تولید غلات در جهان را در دست گرفته است. اکنون به نظر می رسد که این احتمال بیشتر است که هدف پوتین رد شود و پوتین ممکن است با یک انتخاب دردناک از جمله تحقیر نظامی یا تشدید بیشتر مواجه شود که هر کدام برای روسیه و رهبری فعلی آن مملو از خطر است.

اگر، همانطور که اکنون بیشتر به نظر می رسد، جایگاه پوتین و روسیه بیشتر کاهش یافته و اهداف نظامی آنها بیشتر خنثی شود، این برای یکی از بزرگترین تولیدکنندگان و صادرکنندگان انرژی در جهان چه معنایی خواهد داشت؟

اولاً، از نظر اقتصادی و سیاسی، روسیه بیشتر به کشورهایی وابسته خواهد شد که مایل به خرید نفت و گاز این کشور هستند، در این مورد بیشتر به معنای چین و هند و عملاً هیچ کس دیگری نیست. روسیه که قبلاً به عنوان «پمپ بنزین با ارتش» مورد تمسخر قرار گرفته بود، تقریباً تابع هر کسی خواهد بود که با خرید انرژی آن موافقت کند. از نظر ژئوپلیتیکی، این بدان معناست که پوتین بیشتر و بیشتر در نقش "عروسک خیمه شب بازی" خواهد لغزید. روزهای کنترل یکجانبه روسیه بر امور خارجی خود به پایان خواهد رسید. برای غرب، اگر دو سال پیش اتفاق می‌افتاد، زمانی که چین بسیار در حال رشد به نظر می‌رسید، این امر بسیار ترسناک‌تر بود. با این حال، می‌توانیم مطمئن باشیم که پکن رویدادهای اوکراین را از نزدیک تماشا می‌کند، از جمله حمایت پشت صحنه‌ای که اوکراین از سوی ایالات متحده و متحدانش در ناتو دریافت می‌کند، و کمتر از قبل احتمال دارد که خصومت‌ها را در خود تایوان آغاز کند. اعمال مکرر ارعاب و افزایش ضربات شمشیر، شاید هنوز هم بله. شروع آشکار خصومت ها، احتمالاً خیر. علاوه بر این، قرنطینه‌های بی‌پایان کووید، اقتصاد چین را ضعیف‌تر می‌کند و به طور کلی این کشور برای تجارت با آن ریسک بیشتری خواهد داشت.

دوم، اوکراین احتمالاً صعودی خواهد بود. پوتین با این باور که اوکراین واقعاً یک ملت نیست و مقاومت نخواهد کرد، و شروع جنگ خود، از قضا ممکن است ملیت و هویت اوکراین را تقویت کرده باشد. اکنون این کشور دارای یک سنت مدرن و افتخارآمیز برای قربانی کردن هویت ملی خود است - چیزی که همه دولت های منسجم دارند. که به راحتی حل نمی شود. خطوط لوله نفت و گاز کلیدی که از روسیه شروع می شوند، در مسیر خود به اروپای غربی از اوکراین عبور می کنند و اوکراین برای این انرژی هزینه انتقال دریافت می کند. ما باید انتظار داشته باشیم که موضع چانه زنی و عزم اوکراین در مذاکرات آتی بسیار تقویت شود.

سوم، و تا حدودی به طور غیر شهودی (تا زمانی که با دقت بیشتری مورد بررسی قرار گیرد)، باید انتظار داشته باشیم که فشار بیشتری بر ناتو برای توجیه وجود آن وارد شود. بلافاصله پس از حمله روسیه به اوکراین، ناتو با عضویت اعضای قدیمی سوئد و فنلاند، گسترش یافت و با همکاری اعضای آن برای کمک و حمایت از مقاومت اوکراین، حداقل به طور موقت، تقویت شد. اما اکنون، اتحادی که هدف اصلی آن جلوگیری از تجاوز روسیه است، مجبور خواهد شد تا هدف و موجودیت خود را در زمانی که روسیه حتی نتواند اوکراین غیرعضو را شکست دهد، توضیح دهد.

چهارم، اکولوژی جهان حتی بیشتر تهدید خواهد شد. روسیه در فعالیت‌های اقتصادی خود غنای خود بی‌توجهی کامل به محیط زیست نشان داده است. از آنجایی که از نظر اقتصادی بیشتر احساس خطر می کند، انتظار داشته باشید که نگرانی آن برای محیط زیست جهان به عنوان یک کل بیشتر کاهش یابد. ما در غرب ممکن است در مورد تغییرات آب و هوایی نگران باشیم. به نظر می رسد که این نگرانی چندانی برای روسیه یا چین ندارد - حداقل در حال حاضر و تا زمانی که ممکن است برای جبران آسیبی که قبلاً رخ داده است، خیلی دیر شود.

پنجم، روسیه از نظر سیاسی بی ثبات خواهد شد. پوتین ممکن است تا حدی ضعیف شده باشد که از سال 1905، زمانی که آخرین تزار، نیکلاس دوم، توسط ژاپنی ها تحقیر شد، دیده نشده است. دوازده سال بعد تاج و سپس سرش را از دست داد. پوتین می داند که کشورش با رهبران نظامی شکست خورده برخورد محبت آمیز ندارد. تسلط او بر قدرت، که در ماه فوریه بسیار مسلط بود، اکنون مشکوک است. اما کاملاً طعنه آمیز، با وجود تحقیر گسترده غرب از پوتین، ممکن است این خبر خوبی برای غرب نباشد. تاریخ مملو از نمونه هایی از حذف مستبدان شکست خورده است که کشورها و مناطق آنها پس از برکناری استبداد بی ثبات تر شدند. در گذشته نه چندان دور، می‌توان به مرگ صدام حسین در عراق و معمر قذافی در لیبی به عنوان نمونه‌هایی از این دست نگاه کرد. از نظر تاریخی، موارد دیگری نیز وجود داشته است.

غرب چه کار می تواند بکند؟ واضح است که هر تلاشی برای اعمال کنترل بر سیاست روسیه محکوم به شکست خواهد بود. روس ها بدون شک این موضوع را خودشان حل خواهند کرد.

اگر پوتین سقوط کند، پس منافع ما در کمک به هر گونه پتانسیل برای انتقال واقعی دموکراتیک است. این به معنای پایان سریع تحریم های انرژی و سایر محدودیت های تجاری در روسیه پس از پوتین است. این نیازی به تأثیری بر روس های خاص هدف غرب ندارد. کسانی که به پوتین کمک کرده اند کثرت گرایی روسیه را درهم بشکند، به اوکراین حمله کند و دموکراسی روسی را به یک شوخی واقعی تبدیل کند، می توان به سرنوشت شایسته خود رها شد.

یک ایده ممکن است ارائه کمک به روس ها در استخراج منابع انرژی آنها به شیوه ای سازگارتر با محیط زیست باشد. مطمئناً این امر با مخالفت طرفداران محیط زیست غربی روبرو خواهد شد که مخالف هرگونه توسعه سوخت فسیلی هستند. با این حال، روس‌ها خواه ناخواه برای گاز و نفت حفاری خواهند کرد. اطمینان از این که این کار تا حد امکان از نظر زیست محیطی مطلوب انجام شود، از نظر زیست محیطی، سیاسی و اقتصادی منطقی است.

علیرغم مشکلات اقتصادی و اجتماعی در 100 سال گذشته، علم روسیه پیشرفت های زیادی داشته است. این ممکن است حوزه دیگری باشد که غرب می تواند به آن چنگ بزند. برای این کار ممکن است به دنبال مدلی با ایستگاه فضایی بین‌المللی باشیم که تهدیدات جنگ‌جویانه روسیه در مورد آن وجود دارد، اما جزیره‌ای از همکاری بین‌المللی و وابستگی متقابل باقی مانده است. تلفیق فناوری روسیه و غرب با توسعه انرژی در ظاهر برای همه برنده به نظر می رسد، مشروط بر اینکه پول بیشتری به جیب رهبر روسیه برای استفاده نظامی علیه همسایگانش نریزد.

به طور خلاصه، اگر بتوانیم کمک کنیم تا فاجعه ای که جنگ اوکراین است به الگویی برای همکاری بین المللی و توسعه انرژی سالم از نظر زیست محیطی تبدیل شود، خدمت بزرگی به روس ها، خودمان و کره زمین کرده ایم. البته این سوال باقی می ماند که آیا واقعاً می توانیم این کار را انجام دهیم یا اینکه حرص و آز انسان، میل به قدرت و عدم علاقه به محیط زیست و میراث اکولوژیکی که برای فرزندان و نوه های خود به جا می گذاریم همچنان عقل سلیم را خنثی می کند. علاقه جهانی به نجات خود و سیاره مان. فقط زمان می تواند بگوید.