یک دلار در حال افزایش یا "قوی" چیزی نیست که سهام را نگه دارد

اگر شما یک فوربس یا یک Forbes.com خواننده، شانس این است که شما یک سرمایه گذار هستید. و اگر شما یک سرمایه گذار هستید، احتمالاً در حال حاضر با این روایت رایج آشنا هستید که افزایش دلار به توضیح بازارهای سهام آشفته کمک می کند.

دیدگاه چندان قابل قبولی نیست. تمام آنچه برای تقویت ادعای قبلی لازم است، تاریخچه بازار سهام است. در دهه‌هایی که رئیس‌جمهور نیکسون پیوند دلار با طلا را قطع کرد (در نتیجه دلارهای «قوی» یا «ضعیف» بر اساس جهت ارز آزاد شد)، بازده بازار سهام در دهه‌هایی که دلار «قوی» بود، بیشترین و ضعیف‌ترین در دهه‌ها بود. زمانی که دلار "ضعیف" بود.

که تا حدودی بیانیه ای از بدیهیات است. سرمایه گذاران دلیل آن را می دانند. وقتی پول را به کار می اندازید، به دنبال بازگشت به دلار هستید. به طور خاص، به دلیل اینکه دلارها را می توان با آن مبادله کرد، بازگشت به دلار را دنبال می کنید. در این صورت، توقف کنید و فکر کنید چه چیزی برای شما به عنوان یک سرمایه‌گذار جذاب‌تر است: بازدهی به دلار که قابل مبادله با کالاها و خدمات بیشتر و بیشتر است، یا دلارهایی که کالاهای بازار کمتر و کمتری به دست می‌آورند. پاسخ نسبتا واضح است.

و به توضیح پوچ بودن این باور کمک می کند که کاهش ارزش پول، اقتصاد کشور را رقابتی تر می کند. چه خنده ای. اگر دوباره تاریخ را نادیده بگیریم، و فروپاشی اقتصادی در کشورهایی که کاهش ارزش را دنبال کرده‌اند (به آرژانتین، زیمبابوه، لبنان و غیره فکر کنید)، نمی‌توانیم نادیده بگیریم که پول کم‌ارزش کالاها و خدمات کمتری را خریداری می‌کند. با اعمال در تولید، نهاده های وارداتی که امکان تولید را فراهم می کند، پرهزینه تر می شوند. هیچ راهی برای کوتاه کردن گوشه و کنار در دنیای واقعی وجود ندارد، به این معنی که هیچ راهی برای کاهش ارزش راه برای رفاه وجود ندارد، به این معنی که مطمئناً هیچ راهی برای افزایش بازده سرمایه‌گذاران وجود ندارد.

به طور خاص، به عنوان دنبال کنندگان بازده دلار، دوره های ضعف دلار برای سرمایه گذاران بد است، زیرا آنها مالیات بر سرمایه گذاری هستند. در مورد آن فکر کنید. اگر به دنبال بازدهی در ارزی هستید که ضعیف است، هر بازدهی که به دست می آورید منطقاً ارزش کمتری دارد.

این به توضیح این موضوع کمک می کند که چرا سهام در افزایش دلار در دهه های 1980 و 1990 به شدت افزایش یافتند، اما در دهه 1970 دلار ضعیف ثابت ماندند در حالی که در نزول دلار در دهه 2000 به میزان قابل توجهی کاهش یافتند. جهت یک ارز بسیار بر بازده تاثیر می گذارد.

دقیقاً به همین ترتیب، جهت ارز نیز به طور منطقی بر رشد آینده تأثیر می گذارد. اگر دلار در حال کاهش است، فقط این نیست که دومی مالیات بر سرمایه گذاری است. همچنین این کاهش سرمایه گذاری را از سرمایه گذاری خلاقیت دور می کند. این که انجام می دهد کاملاً خود توضیحی است. سرمایه گذاری برای تغییر آینده سرمایه گذاری پرخطری است. شانس موفقیت کمتر است زیرا تغییر سخت است.

به همین دلیل است که سرمایه گذاری به احتمال زیاد به سمت واقعی جریان دارد، ثروت موجود در دوره های ضعف ارز. راه امن‌تر در میان دوره‌های کاهش ارزش، خرید ثروت تثبیت شده است: به زمین، مسکن، تمبرهای کمیاب، هنر، طلا و غیره فکر کنید. برعکس، زمانی که دلار در حال افزایش است (یا بهتر از همه، ثابت است)، مالیات بازگشتی کاهش ارزش است. به عنوان یک عامل خطر کمتر مشهود است. با کمتر مشهود بودن آن، سرمایه گذاران می توانند با توجه به خلق ثروت، سرمایه گرانبهای بیشتری را وارد کار کنند هنوز وجود ندارد.

همه موارد فوق نشانه دیگری از چالش سرمایه گذاران است که توسط ارزهای ضعیف ایجاد شده است. بازارها پیش‌بینی می‌کنند، و در پیش‌بینی، اگر زمان حال با سرمایه‌گذاری در بازار تعریف شود، به‌طور منطقی فردای با جنب و جوش کمتری قیمت خواهند داشت. شناخته شده در مقابل سرمایه گذاری در ناشناخته. به عبارت دیگر، کاهش ارزش پول، زمان حال را حفظ می‌کند، بنابراین سرمایه‌گذاری خلاقیتی را که به‌منظور هدایت آینده‌ای کاملاً متفاوت به زمان حال است، کند می‌کند. هیچ کدام از اینها برای سرمایه گذاران خوب نیست.

برای روشن بودن، در یک دنیای عالی، دلار «افزایش» یا «سقوط» به ندرت – اگر هرگز – مطرح شود. پول در یک دنیای عادی خواهد بود ساکت صرفاً به این دلیل که پول به خودی خود ثروت نیست. در واقع پول توافقی است در مورد ارزش بین تولیدکنندگان که مبادله ثروت واقعی را تسهیل می کند، نه چیز دیگر.

در دنیایی بسیار بهتر، دلار به عنوان معیار ارزش ثابت خواهد بود. در واقع، تغییرات در یک معیار، آنقدر که واقعیت را گیج می کند، آن را به سمت بهتر شدن تغییر نمی دهد. با این حال، بیایید وانمود نکنیم که افزایش نرخ ارز سرمایه‌گذاران را به خاطر کاهش رقابت شرکت‌های آمریکایی یا هر نظریه دیگری که ارائه می‌شود، ترسانده است. منطق چنین دیدگاهی را رد می کند، همانطور که تاریخ.